Rokam (ona da maşallah)

( Bu resmin asıl tarihi: 8 Temmuz 2007)
(resimde Roka eşimin kucağında uyuyor)

Çok gergin geçen bir haftanın son günü; problemler çözüldü. Rahatladım ve tuğla kalınlığındaki pazar gazetesi keyfime koltukta uzanıp başladım. Normalde bunu hep kahvaltı sonrası sandalye üzerinde yapardım. Benim uzanmamı fırsat bilen Roka bey, koştu geldi. Üstüme yatarak kafasını bütün ağırlığı ile çeneme dayadı. Başladı o dünyada en sevdiğim ses mutlu kedi gııır,mııırına. :)

Allah'ım ne etmeli, ben bu anın resim fırsatını kaçıramam da. Kımıldayamam ki. Oğlum odasına kapanmış, seslensem çenem hareket eder, bu da kalkar. Telefonum elimin altında değil ki çaldırayım.
Aay ay neyse oğlum çıktı mutfağa gitti. :)
Hemen fısıltı ile:
"Annneem, gel gel"
"Efendim"
"Gel bizim resmimizi çek lütfen."
Ve çok şükür poz kaçmaz, resim çekilir.:) Amaa buraya konamaaz, diğeri gibi. Bu resimler hep Roka ile oluyor nedense.:)
Herşeyden öte başım açık. :P
Bıraktım gazeteleri tabii. Hiç öğle uykusunu sevmem. Çünkü bir daha kendime gelemem. Ama o gün Roka'cım ile sıcacık, tatlı yarı uyur yarı uaynık 2-3 saat geçirdik. Yarı uyur diyorum, çünkü o sesi sürekli duydum. Gııır mııır.:)
( en öndeki Roka,ortada Boynubükük, sondaki Y.B.)
EDİT:kuyruğunun nereden itibaren hissiz olduğu belli bu resimde.

Bu anı bir-iki ay öncesinden. Çok şükür ki geçirdiği kazanın
rahatsızlık veren arazları kalmamıştır artık. Sadece kuyruğunun vücuduna yakın 3 parmaklık kısmını kaldırabiliyor , gerisi felçli. Başlangıçta bu tuvalette sorun yaratıyordu. O bölümü kesmeyi düşünüyorduk. Ama o da kalmadığı için, görüntüsünü çirkinleştirmeyeceğiz güzelimin. Artık büyüyen Roka bey kız peşine düştüğünden seyrek uğrar oldu malikanemize.:(-Biraz uzak- karşı apartmanın bahçesinden çıkmaz oldu. Günde bir kere akşam yemeğe gelir. Çok sevildiğini bilmemin şımarıklığı ile içeri dalar,yemeğini yer. (Çünkü illa biraz geç gelir, diğerleri yemiştir tavuklarını) ...................

Diye yazdım, taslağa attım bu yazıyı geçen hafta.Sonra ne mi oldu?

Roka'cım geri dönüp, gıııır mıııır yine benden ayrılmaz olduuu... :)
bu da benim kediler için tavuk pişirme tencerem.:)

Çok sonra ek:

Roka'nın durumunu bir kaç ay önce şurada biraz anlatmışım. 2 blogum konu itibari ile bayağı karışmış birbirine. Konu bütünlüğü açısından biraz daha düzenleyip, buraya da alıyorum:

Roka kedim bir kaza geçirmiş sanırım. Bir gece yemeğe gelmeyince bahçenin arka tarafının ışığını yakarak onu aradım. Kameriyedeki masanın altına dip köşeye çekilmiş: "Gel annem" dedim. Beni görmekten dolayı yüzünde oluşan mutluluğu hala gözlerimin önünde.

Ama çok yavaş hareket ediyor, ben oraya giremiyorum. İkimizinde gayretlerin sonucunda uzanıp gelebildiği noktadan aldım bunu. İsabet ki sadece ön patilerinden tutmuşum. Arka taraf çok belirgin bir yara yok ama çamur içinde. Hemen eve getirdim, kocaman bir kutuyu naylonla kaplayıp içine yatırdık. Çamurlarını temizlemekle uğraşıp ona acı çektirmedik, ağrı kesisi iğne yaptık o gece sadece. Hiç gözü yemek filan görmeden uykuya daldı.

Ne olduğunu da tam anlayamadık ama bir kaç gün arka patilerine basamadı. Hep kutuda yattı. Darbeyi esas beline yemiş.
Çişini tutamıyor,kakasını yapamıyor. İğnelerden sonra bayağı ayağa kaktı. Kakasını yapmak için ille dışarı çıkmak istiyor.
Bir kaç tane yer kazıp uğraşıyor filan. Ama tek başına çıkaramıyorum. Artık çok yavaş hareket ettiği için arabalardan kaçamaz diye başında bekliyorum.
Evde de artık kutu istemiyor. Bir köşeye kalın battaniye koydum. Üstüne yatırıyorum.
O hali ile kucağımda uyumak istiyor. Kalın bir şeye sarıp alıyorum ne yapayım?
Evet beni kimse artık tanıyamıyor.
Manyak huylu titiz karı nereye gitti, nelere katlanıyor diye deli muamalesi yapıyorlar. :P
Ama demin kızdım artık. O ki kedilerin en akıllısı idi, defalarca "koltuk yok" dedim.
Çıkmış, çişi damlamış kızmama çok üzüldü, bende üzüldüm. Şimdi kucak istedi, gidip onu biraz kucağımda yatıracağım.
Sonra onu kapalı balkonda battaniyesinde bırakıp, kursa gideceğim.